HRSMP- tego się nie da opowiedzieć – to trzeba przeżyć !  

​O HRSMP można mówić godzinami. Ja powiem tylko tyle: to najwspanialsza grupa profesjonalistów, sportowców w każdym calu jakich w życiu poznałem. Atmosfera jaka panuje między nami jest absolutnie zjawiskowa. Nie da się tego opisać, to trzeba przeżyć. Jak to powiedział jeden z naszych kolegów, zawodników HRSMP: “U nas silnik pożycza się od konkurencji, a auta serwisuje u rywali. Wartość wygranej mierzona jest wielkością tych, których pokonasz w uczciwej, sportowej walce.” 

To mówi wszystko.

W rajdach jak w życiu – najważniejsi są ludzie.

​Mieliśmy to szczęście z Piotrkiem, że przed rajdami znaliśmy się jak bracia i w rajdach zaczynaliśmy od początku razem. Na początku wszystko było nowe i nie zupełnie oczywiste. Słuchaliśmy bardziej doświadczonych, którzy chętnie udzielali nam pomocnych rad. Nasi mistrzowie, Andrzej „Śruba” Wodziński, Tomek Szostak, Marek „Kaczor” Kaczmarek, Andrzej Jaroszewicz dzielili się z nami swoimi doświadczeniami, dawali wskazówki, a widząc, że jesteśmy ambitni, słuchamy co do nas mówią i staramy się zastosować ich rady w praktyce przelewali na nas swoje wieloletnie doświadczenie rajdowe. To dzięki nim jesteśmy tu gdzie jesteśmy i z żółtodziobów staliśmy się zawodnikami o znaczącym już doświadczeniu i umiejętnościach rajdowych, a jeszcze nie powiedzieliśmy ostatniego słowa.

Bardzo na co dzień pomaga nam Rafał Chronowski, który dzieli się z nami całą swoją rozległą wiedzą.  

​Łącząca mnie i Piotrka przyjaźń oraz wiążący się z tym wzajemny szacunek i zaufanie dają niesamowite efekty podczas rajdów. Najpierw Piotr dyktuje mi notatki z odcinka, a ja je zapisuje. Potem, na drugim przejeździe sprawdzamy i ew. poprawiamy opis. Na odcinku Piotr jedzie praktycznie „na ślepo”. wg tego co ja mu dyktuje. Jak „150 lewy 3” to „150 lewy 3, i nawet gdy na OS jest mgła i żaden z nas prawie drogi nie widzi to Piotrek ma do mnie bezwzględne zaufanie i jedzie “jak po sznurku”. Ja wsiadając do rajdówki – a Piotr jest bardzo szybkim kierowcą – nigdy nie miałem najmniejszych obaw o nasze bezpieczeństwo. Mam do niego bezwzględne zaufanie. Na OS’ie obaj jesteśmy kierowcami. Tyle, że tylko jeden z nas – Piotrek -trzyma kierownicę w  ręku, a ja ma w ręku instrukcje jak jej używać. On kręci kierownica i naciska pedały, a ja mu tylko mówię, w którą stronę, kiedy i jak mocno. Reszta to już rajdowa symfonia.  

​Moja rajdowa rodzina

​Rajdy jak każda pasja wymaga wyrzeczeń, w tym rodzinnych. Staramy się by rodziny nam towarzyszyły i tak jest zawsze na rajdzie Śląska, który rozgrywany jest najbliżej domu. Nasze żony i dzieci są naszymi najwierniejszymi kibicami i bardzo nasze rajdy przeżywają. Jak ich nie ma z nami na rajdzie, to choć tego głośno nie mówią – martwią i denerwują się o nas. Jednak wspierają nas w naszej pasji i pozwalają realizować marzenia. Moja żona powiedziała mi kiedyś tak: Jak byś nie robił tego co kochasz, to ja nie mogłabym kochać Ciebie. I jak tu nie kochać takiej kobiety, matki Twoich dzieci i Twojego najwierniejszego kibica.